-Την υποτιθέμενη συνολική ανάκαμψη της οικονομίας για την οποία τις περισσότερες φορές πανηγυρίζει εκ των προτέρων
-Την έξοδο από τα Μνημόνια την οποία αγωνιωδώς προσπαθεί να παρουσιάσει σαν πραγματική
-Την διανομή του Πλεονάσματος σε κοινωνικά ασθενείς ομάδες, προσπαθώντας έτσι να επανακτήσει το γόητρο της στα χαμηλότερα στρώματα.
Εάν γίνει μια συστηματική απαρίθμηση – κουραστική είναι αλήθεια – των πραγματικών στοιχείων, τα συμπεράσματα που βγαίνουν είναι τελείως διαφορετικά από αυτά που θα ήθελε η Κυβέρνηση.
Πρώτα-πρώτα η περιλάλητη μείωση της ανεργίας και η οποία θεωρείται ίσως το κύριο ατού, το βαρύ κανόνι της Κυβερνητικής επικοινωνιακής εκστρατείας, ενώ
μειώθηκε περίπου 5 μονάδες τα τελευταία χρόνια, υπάρχουν διαφορετικά στοιχεία τα οποία αντικρούουν αυτό τον ισχυρισμό. Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα έχοντας την δική της και διευρυμένη μεθοδολογία υπολογισμού υπολόγιζε πρόσφατα την πραγματική ανεργία στην Ελλάδα στο 31.3%. Ακόμη και εάν δεχθούμε τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ ή της EUROSTAT θα πρέπει να υπολογίσουμε την κατακόρυφη άνοδο της μερικής απασχόλησης τα τελευταία χρόνια και η οποία ανέρχεται στο 32% του συνόλου των εργαζομένων – ένας στους τρεις– και με μισθό που κυμαίνεται από 360 έως 394 ευρώ μηνιαίως. Αν δε υπολογίσουμε ιδιαίτερα τις προσλήψεις των τελευταίων 2-3 μηνών και για τις οποίες θριαμβολογεί η Κυβέρνηση, τότε το ποσοστό της μερικής απασχόλησης ανέρχεται στο 61%. Και φυσικά με αυτά τα νούμερα διαμορφώνεται μια γενιά όχι των 700 ευρώ όπως συζητούσαμε 8-10 χρόνια πριν αλλά μια γενιά των 300-400 ευρώ, ασύλληπτο επίτευγμα για τους ιθύνοντες…
Το ίδιο θα μπορούσε να αναφερθεί για τους ρυθμούς ανάπτυξης μέσω των οποίων η Κυβέρνηση εξασκεί τις μαεστρικές της ικανότητες με ρυθμό Greek statistics. Το 2015 και 2016 ο ρυθμός ανάπτυξης του ελληνικού ΑΕΠ ήταν –0,3% και –0,2% αντίστοιχα ενώ το 2014 ήταν +0,7% ξεκινώντας από ένα –7% το 2011. Στις 25/1/2018 η Κυβέρνηση κλείνει τρία χρόνια στη θέση της και ακόμη δεν μπόρεσε να παρουσιάσει ένα χρόνο με θετικό πρόσημο, βαυκαλιζόμενη πως θα καταφέρει να παρουσιάσει ρυθμό +2-2,5% στην τωρινή αλλά και τις αμέσως επόμενες χρονιές. Είναι ρεαλιστικό ?
Ερχόμαστε στο δεύτερο βαρύ πυροβολικό της Κυβέρνησης περί «Εξόδου από τα Μνημόνια». Πως συμβαίνει αυτό όταν η Κυβέρνηση έχει υπογράψει μετα το Τρίτο Μνημόνιο του 2015, νέα μέτρα τον Μάη του 2016 και Μάη του 2017 – «Τέταρτο Μνημόνιο» – μέσω των οποίων δεσμεύει την χώρα για πλεονάσματα 3,5% έως το 2023 και 2-2,2% έως το 2060 (!), δεσμεύοντας μάλιστα την Δημόσια Περιουσία και η οποία αλματωδώς περιέρχεται στην αρμοδιότητα του ΤΑΙΠΕΔ για τα επόμενα 99 χρόνια (…) ? Αλλά και ο θετικότατος απέναντι στην Κυβέρνηση Ευρωπαίος Επίτροπος Πιερ Μοσκοβισί μίλησε για «Συνέχιση της Επιτροπείας έως ότου αποπληρωθεί το 75% των Χρεών», που σημαίνει σκληρή λιτότητα μετα ελέγχου ασχέτως της ονομασίας της («Μνημόνιο», «Επιτροπεία» η όπως αλλιώς). Μάλλον έχει μπερδέψει η Κυβέρνηση την ευνόητη υποστήριξη των Δανειστών στην ίδια με την πορεία της Οικονομίας. Είναι γνωστό άλλωστε, πως ευκολότερα περνάς τα μέτρα νεοφιλελεύθερης μνημονιακής λιτότητας με μια (δήθεν) Αριστερή Κυβέρνηση από μια original Δεξιά.
Το τελευταίο οχυρό της κοινωνικής «ευαισθησίας» του ΣΥΡΙΖΑ είναι το περίφημο Πλεόνασμα και το οποίο διαλαλεί η Κυβέρνηση χτυπώντας τα στήθη της με όλη την δύναμη. Ένα πλεόνασμα το οποίο προήλθε από καθυστερήσεις πληρωμών σε πιστωτές, μειώσεις συντάξεων και μισθών πείνας και φορολογία που έχει αυξηθεί σε πλατιά στρώματα δεν είναι απλό πλεόνασμα αλλά οικονομικό Κυλώνειο Άγος. Αλλά ακόμη και εάν παραδεχθούμε τον αριθμό που προσέφερε ο υπουργός Τσακαλώτος -1,1 δις- είναι υποπολλαπλάσιο της αφαίμαξης που υπέστη ο ελληνικός λαός τα τελευταία χρόνια. Ας έχουμε μόνο υπόψη μας την περικοπή του υπολοίπου του ΕΚΑΣ την Πρωτοχρονιά του 2018, την περικοπή 18% της Κύριας Σύνταξης αλλά και 18% της Επικουρικής συν τις υπόλοιπες περικοπές που έρχονται σε όλα στρώματα και ειδικότερα στα μεσαία και χαμηλότερα. Εάν κάποιος επιστρέφει 1.000 αφού έχει εισπράξει 5.000 ή και περισσότερα αυτό δεν λέγεται «Κοινωνική ευαισθησία» αλλά κάτι διαφορετικό….
Εάν λοιπόν επιστήσουμε την προσοχή μας στην προπαγανδιστική προσπάθεια της Κυβέρνησης και αφού αναφέραμε συγκεκριμένα αριθμητικά στοιχεία μπορούμε να υποστηρίξουμε τρία βασικά συμπεράσματα από την προσπάθεια της Κυβέρνησης να «αναδομήσει» την πραγματικότητα.
-Πρώτο συμπέρασμα θα μπορούσε να θεωρηθεί η αποτυχία προσπάθειας παρότρυνσης των ήδη αποθαρρημένων κατοίκων αυτής της χώρας να αντιληφθούν την πραγματικότητα όχι όπως είναι αλλά όπως θα θέλανε να είναι. Δηλαδή να αντικαταστήσουμε την «πραγματική πραγματικότητα» με την «εικονική πραγματικότητα» σύμφωνα με τα συμφέροντα των κρατούντων. Ένα πολύ μεγάλο ποσοστό που πλησιάζει το 78% πιστεύει πως η κρίση θα κρατήσει πάνω από πέντε χρόνια και το 47% πως θα κρατήσει πάνω από 10 χρόνια (Βλ. την εξαιρετική έρευνα του Γιάννη Μαυρή). Αυτό σημαίνει πως το της Κυβέρνησης βρίσκει ένα μάλλον αδιαπέραστο τείχος απαισιοδοξίας από την μεγάλη μάζα των πολίτων που δεν φαίνονται ιδιαίτερα πεισμένοι για την σύντομη έξοδο της χώρας από την κρίση.
-Το Δεύτερο συμπέρασμα είναι πως η δημιουργία δεν ευόδωσε τα τελευταία χρόνια και φυσικά είναι επαναλαμβανομένη τακτική των περισσοτέρων κυβερνήσεων, ειδικότερα της Μνημονιακής Περιόδου. Κλασσικό παράδειγμα ο πρώην Πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς ο οποίος το 2014 δήλωνε πως «Η οικονομία έχει 1,5 δις πλεόνασμα» και θα «Μοιράσουμε τουλάχιστον 500 εκατομμύρια από το πλεόνασμα στα χαμηλότερα στρώματα», η «Φεύγει η Τρόικα και δεν θα ξαναχρειαστούμε δανειστές» (Δηλώσεις Αντώνη Σαμαρά Μάρτιος και Σεπτέμβριος 2014).
-Το Τρίτο Συμπέρασμα είναι ίσως το σημαντικότερο. Η διάθεση ανοχής προς την πολιτική λιτότητας σίγουρα δεν σημαίνει και αποδοχή αυτής της πολιτικής. Ένας λαός που ανέχεται δεν σημαίνει πως συναινεί. Ίσως αυτό αποτελεί και το μεγαλύτερο λάθος της Κυβέρνησης όπως και των προηγουμένων, να νομίζει πως η εικονική πραγματικότητα που προωθεί γίνεται και πιστευτή πέφτοντας έτσι στην παγίδα της αυταπάτης που η ίδια κατασκευάζει για τους άλλους. Κωμικοτραγικές κατασκευές εικονικού τύπου έχουν ακόμη τραγικότερα επακόλουθα.
πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου